: اين سوال مي تواند چندين جواب داشته باشد : 1-اولين و اساسي ترين جواب اين است که در کشور ما درس براي درس خوانده و تحصيل نمي شود بلکه براي رسيدن به اهداف ديگر به سراغ درس مي رويم مانند اشتغال و کسب درآمد و جايگاه اجتماعي و ... لذا چون خود دانش اندوزي و افزايش معرفت هدف نيست به مطالعه اهميت داده نمي شود ولي در پي ادامه دانشجويي هستند. در حاليکه بايد درس را براي درس و کسب فهم و دانش خواند. اگر كسي به اين باور برسد كه تحقق انسانيت و رشد و شكوفايي او در گرو اطلاع و آگاهي است، انگيزه بيشتري براي تحصيل خواهد داشت. اي برادر تو همه انديشه اي -مابقي تو استخوان و ريشه اي. 2 – دومين عامل اساسي در ادامه يافتن اين نوع تحصيل ،انحراف در انگيزه ي دانش جويان است. ممكن است كسي براي شروع انگيزه خوبي داشته باشد، ولي در طي تحصيل دچار جو زدگي شده و انگيزه اصلي خود را فراموش مي كن و لذا نشاط و شادابي درسي را از کف مي دهد. 3 - گمان مي رود يكي ديگر از عوامل نظام آموزشي كشور ما باشد . شيوه تحصيل در نظام آموزشي ما آنگونه نيست كه خود دانشجو را در انجام تحقيق و توليد علم فعال كند و آنگونه كه توقع مي رود، به او شخصيت و انگيزه بدهد، انسان به گونه اي ساخته شده كه بايد از كاري كه انجام مي دهد، لذت ببرد و احساس شخصيت كند تا نيروي كافي براي ادامه راه و تحمل سختي ها داشته باشد. بگذريم از اينكه گاهي مشاهده مي شود كه درس خوان بودن در برخي محيط هاي دانشجويي به عنوان ضد ارزش تلقي مي شود برخي افراد ناچارند مخفيانه درس بخوانند تا به آنها انگ نخورد. 4- شيوه برخورد جامعه با تحصيل کنندگان نيز از جمله ي عوامل است معمولا جامعه ما به مدرک نگاه مي کند و با توانمندي علمي کاري ندارد. وقتي اين نگاه وجود داشته باشد، درس خوان و عالم بودن امتياز خاصي محسوب نمي شود افراد آن جامعه انگيزه قوي اي براي تحصيل دانش نخواهند داشت. 5-يكي از عوامل هم ممكن است شيوه درس خواندن باشد. چون با شيوه درس خواندن آشنا نيستيم از مطالعه زود خسته شده و احيانا تنها به ميزاني که نمره قبولي دريافت شود درس خوانده مي شود. البته عوامل ديگري نيز وجود دارد که اصلي ترين آنها همين امور هستند. حال شما با معرفت النفسی که از خود داريد ,با توجه به مطالبی که بيان شد بايد پی به علت آن ببريد و در گام بعد نوع علت را که تشخيص داديد به فکر درمان آن باشید.